Ramazan ayının ilk gününü yaşamakla beraber, ben şahsen eski ramazanların tadını alamadım. Tat alamadım ama manevi atmosfere hayran kalıp özlemişiz. En azından o manevi duyguları yaşamak güzel oluyor. İnsanlar bazen maneviyat dan uzaklaşıyor veya tembelleşiyor., ama bu ayın gelmesi ile insan ister istemez kendisini maneviyatın içerisinde buluyor. Bende inanın kendimi bu maneviyat içerisinde buluyorum.
Mesela her gün insan kuranı eline almaz iken Ramazan ayında hatim okumaya çalışarak ister istemez elimize alıp okuyoruz. İlk cüzümü okurduktan sonra inanın bunu düşünerek neden başka zamanlar her gün elimize almayız diye düşündüm.
Dolayısı ile Ramazanın bu manada manevi havası başkadır. Kardeşliğin birlik ve beraberliğin beraber olduğu bir ay yaşıyoruz. Tabi seçimde bu ayın içerisinde yaşandığı için dedikodudan biraz uzak olup laf yaşımaktan uzak duralım.
Dolayısı ile söz taşımanın dindeki yeri nedir? Niçin söz taşıyoruz? Her şeyi bilmek hakkımız ama her şeyi her yerde konuşmak hakkımız değildir. Yani büyüklerimizin dediği gibi her doğruyu bilmek akkımız ama her yerde söylemek hakkımız değildir.
Bazı doğrular aksül amel yaparak, ters tepki gösterilebilir. Yani her doğruyu her yerde söylemek de hakkımız değildir. Adamın namus meselesinde ne kadar haklı olursan ol. Bunu dersen ters tepki alır zarar görürsün.
Doğru olarak söz taşımak da nemime [kovuculuk] olur. Yalan katılırsa iftira da olur. Kovuculuk günahtır. Ahirette cezası ağır olduğu gibi, dünyada da insanların aralarının açılmasına sebep olur. Onun için "Taş taşı da, söz taşıma" derler. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
Hasetçi, kovucu ve falcı benden değildir. [Taberani]
En kötünüz, söz taşıyan, dostların arasını bozan ve ayıparaştırandır. [Taberani]
Kovuculuk yapan melundur. [İ.Maverdi]
Söz taşıyan helalzade değildir. [Hakim]
Söz taşıyan, veled-i zina veya zina karışıklığı bulunan soysuz kimsedir. [Beyheki]
Kovucu, kıyamette maymun suretinde haşrolunur. [R.Nasıhin]
Söz taşıyan Cennete girmez. [Buhari]
Bu hadis-i şeriflerde geçen (Cennete giremez), (Benden değil) demek, "Tevbe edip helalleşmeden ölen, cezasını çekmeden Cennete giremez" manasındadır. Eğer affa veya şefaate uğrarsa veya sevapları çok olur, günahlarından fazla gelirse Cennete girer. Değilse, cezasını çeker. Ehl-i sünnet itikadında, günah işleyene kâfir denmez.
Her doğru söylenmez. Laf taşırken doğru söylenmiş olabilir, ama bu doğruyu söylemek de büyük günahtır. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
Kovuculuk, kabir azabına sebep olur. [Beyheki]
Allahü teâlâ laf taşıyanın kabrinde bir ateş musallat eder. O ateş onu kıyamete kadar yakar. [Şir’a]
Resulullah efendimiz, iki kabre uğradı. (İkisi de azaptadır. Biri, elbisesini idrardan korumaz, diğeri ise kovucu idi) buyurdu. (Şir’a)
Salih bir zat, kendisine söz getirene dedi ki:
“Bize üç kötülük getirdin. Sevdiğim kimseyi bana düşman etmek istiyorsun. Huzurlu kalbimi karıştırdın. Benim yanımda âdil, iyi biri idin, kendini fâsık, kusurlu yaptın.”
Dolayısı ile laf taşımaktan mümkün mertebe uzak durmaya çalışalım.
