Birbirimizle dostmuyuz düşman mı?

Zaman mı değişti yoksa bizler mi değiştik? Zaman değişmeye değişti de bizler haddinden fazla değiştik. Eskiden herkes hayatından memnun ve fakir zengin diye ayrım yoktu. Zengin vardı ama ben zenginim diye çaka yapmaz ve o da fakir yaşamı gibi yaşardı. Fakirlere hava yapmak için farklı şekilde yaşamaz ve aralarına mesafe koymadan yaşardı. Evet zengin fakiri çalıştırırdı ama onu fakir diye küçümsemezdi. Şimdi bakıyoruz insanlar iki ayrı yaşam içerisinde yaşıyor, kimisi sahte beraberlik ile yaşıyor, kimiside arasına mesafe koyduğu kesimle mesafeli konuşup yaşıyor. İşi varsa işinden dolayı konuşup menfaatleşiyor, işi bitince necisin demiyor. Aynen yağmur kesilince şemsiyenin işi bittiği gibi, menfaat bittiğinde dostlukta arkadaşlıkta bitiyor. Demek ki, mesele para ve menfaattir, birde insanlar artık değişmiş ve birbirine güven diye bir şey kalmamış. Güvendiğin çoğu insanlar bacağına sarılıyor. Eskiden teknoloji yoktu ve insanlar birbiri ile pek fazla mesafeli değildi. Şimdi teknoloji büyüdü en ufak çocuğundan tutun en büyüğüne kadar herkesin cebinde bir telefon ve sosyal alem. Kim seni dinliyor ki, herkes seni değil onu dinliyor ve onunla meşguller. Toplum maneviyattan koptukça insanlarda bir birisinden koptu. Allah korkusu, örf ve adetlerimiz bizlerden uzaklaşınca, bizde birbirimizden uzaklaşıp aralarımıza mesafe koyarak samimiyet ve dostluklarımız diye bir şey kalmadı. Eskiden insanlar bir birisine ziyarete gider aralarında mesafe olarak oturur kalkardı. Kadın kadınla, erkek erkekle oturur kalkardı. Bu örf ortadan kalkınca kadın erkek birbirine kavuştu, kimin kiminle ne yaptığı ve neler konuşulduğu ortadan kalktı. Televizyonlarda izliyoruz, en yakın arkadaşı arkadaşının hanımı ile beraber olup çoluğunu çocuğunu bırakıp kocasının arkadaşına kaçıyor. Hatta daha acısı kardeş kardeşin hanımını alıp kaçar duruma gelmiştir. Dolayısı ile maddiyat ve ahlak çöküntüsü insanları birbirinden uzaklaştırmış ve evlerine ziyaret ve sohbet etmeye gidemez olmuştur. Dolayısı ile insanlar birbirinden uzak durmaya ve dışarıda görünce nasılsın ve ne var ne yoktan başka görüşme olmuyor. Efendim şimdi daha dindarmışız, ne dindarlığı kardeşim lafla dindarız. İş icraata geldi mi ne dindarlık var nede ahlak var. İnanın çok büyük bir kitle dindarım diye geçiniyor, ama iş icraata gelince ne dindarlık kalıyor ve ne de ahlak kalıyor. Zaten İslamın olmazsa olmazlarını uygulasak zaten bu birbirimizden uzak durmayı bir kenara koyar birbirimizi kardeş gibi sever sayarız. Dinin lafını ediyoruz ama asıl kural ve yasaklarını hiç uygulamıyoruz, çocuklarımıza da veremiyoruz sözümüz geçmiyor. Dolayısı ile hayat menfaat, para ve çıkar üzerine kurulmuş durumda. Eğer insanları kullanılabiliyorsan senden iyi kimse yok. Kullanılmıyorsan senden kötü kimse yok. Dolayısı ile samimiyet, kardeşlik ve dostluk genel olarak bunun üzerine kurulu. Efendim hiç mi gerçek dost ve muhabbet edeceğim kimse yok mu diyeceksiniz, evet var ama belli sayıdalar. Sayılar ise her geçen gün azalıyor ve tükeniyoruz. Belli yaşın üzerindeki kesim dışındakilerin altındakiler ise her geçen gün birbirlerinden kopuyorlar. Yüce Rabbım bizleri birbirlerini sevmeyi ve kucaklamayı nasip etsin. Dostmuyuz düşman mı bellisiz olduk.