Cumartesi günü Ramazanın biri başlıyor, ne telaş var ne heyecan var. Sıradan günden fark olmadığı için Ramazan ha gelmiş ha gelmemiş hiç fark etmiyor. Kimse Ramazan heyecanı yaşamıyor, ürettiğini kaça satarım hesabını yapıyor. 10 liralık ekmekle 30 liralık ekmek arasında ne fark var, sadece gramaj farkı var, hadi 20 lira olsun herkes neyi kaça satarım hesabı yapıyor. Efendim Fiatlar artınca satış olmayacak mı elbette olacak ama kimse umduğunu bulamayacak. Kaç kişi 150 bin liraya biraz tahinli bulaşıklı ekmeği tahinli diye alacak, ancak bilmeyenleri kandırırlar.
Ben çocukluğumdan bu yana köyde şehirde yaşadığım Ramazanlardan tutun bu güne kadar biliyorum. Eskiden bu kadar sofralarda çeşit yoktu, tere yağ ile pişirilmiş pilav akşam ve gece sofralarda bulunurdu. Yanında evde yapma yoğurt ayranı mutlaka olurdu, hele hoşaf hiç eksik olmazdı.
Efendim zengin etli sütlü yemek sofrasına otururdu, bunu belli sayılı kimseler yaşardı. Garibanlar her zaman bahsettiğim yemeği yer şikâyet etmeden hamdüsena ederdi. Hele çocuklar minare yok ise hocanın ezanını cami üzerinden dinler oruçlulara haber verirdi.
Ramazan ayında kimse açıktan oruç yemez lokantalar hep kapalı olurdu. Hastalar dahi açıktan oruç yemez utanırdı, şimdi öylemi oruç tutanda bellisiz, tutmayan bellisiz hale gelmiş. Kimsenin kimseye saygısı kalmamış, alenen ortalıkta yiyor, birde dişine kürdan sokup sokak ortasında karıştırıyor.
Böyle bir saygısızlığın ortasında nasıl eski Ramazanlarla yeni Ramazan kıyaslaması yaparsınız. Ben öğrenci iken yaz tatiline gelirdim tam o dönem ekinler tırpan ve orakla işlenirdi, rahmetli Halil amcam ile beraber sabah namazından sonra tarlaya gider tırpanla saat 10 kadar tırpan çalar sıcak kızınca eve gelirdik. Tabi susuzluktan yanardık kafamızı çeşmede ıslatır akşam ezanını beklerdik.
Zaman ve ortam çok değişti şimdiki gençler eskiyi bilmezler, o eskidendi deyip çıkıyorlar. Çünkü eski ramazanların tadı yok, bayramlarda bayramlaşma kalmadı. Evlere çocuklar gelmez oldu, cebindeki telefonla telefonlaşarak bayramlaşıyor.
Yani anlayacağımız o dönemin güzelliği ve heyecanı diye bir şey kalmamıştır. Zenginlerin fakirleri sofrasına davet etmesi bile yok olmuştur. Yardımlaşma ve kucaklaşma diye bir şey kalmamıştır, Ramazan mı gelmiş normal gün mü bellisiz bir durumdadır.
Ben Nevşehir de hafızlığa çalıştığım dönemlerde idi, şehrin belli kimseleri Ramazan aylarında hafızlığa çalışan ve hafız olanlara hatim indirtirlerdi. Sonra bir hafta evlerinde kazan kaynatırlar evsiz olanları davet ederek evlerinde onlara yemek verirlerdi.
Ben hala elli seneyi geçti o dönem yediğim bamya çorbaları hala aklımda. O kadar güzel yemekler yaparlardı ki, o Ramazan yemekleri hala hafızalarımızda. İşte bunlardan dolayı o eski ramazanları arıyoruz, nerede o samimiyet, kucaklaşma ve yardımlaşma var mı bunun bir tanesi?
NOT: Ramazanı şerifiniz mübarek olsun, Rabbim daha nice bayramlara sağlık ve sıhhat içerisinde kavuştursun, tüm Müslümanların huzur ve barış içinde kardeşçe yaşamalarını nasip ederek islamın galip gelmesini sağlasın.
