Sizlerde bilirsiniz bir hüzün kaplar ya insanın içini, geceden artarak gelen bir hüzün, belki sonbahardandır, belki de yitirdiğimiz hayallerimiz, tükenen ümitlerimiz, ömür diye akan zamandandır belki, belki sıcak bir çayın üşüyen buharındandır…
Sevgili okurlarım, bugün sizlerle bir şiirimi paylaşmak istedim, yalnızlığın ve çaresizliğin beni sardığı bir anda yazdığım…
YÜRÜYORUM
Yürüyorum yalın ayak
Yıldızlara tutunarak
Gök ağlıyor yer ıslak
Dökülüyor üzerime hazan yaprakları
Örtüyor bastığım toprakları
Karanlıkta kayboldu izlerim
Gün doğumunda gözlerim
Açılsın gökyüzü perde perde
Kaybolan ümidim nerde
Bak Ne ses var ne duman
Alıp götürmekte zaman
Dur gitme de geri döneyim
Fırsat ver bir daha deneyim
Topladım solmuş gülleri
Seni anlatıyor dilleri
İsterim bir yetim duasında ansın
İçimi aydınlatan bir ışık yansın
Baharın ruhundan üfleyin kışıma
Bakmayın kışa benzeyen yaşıma.
11.10.2023
Yalnızlıklarla karşılaşırız hayatımızın bir yerinde, hüzünlü geçse de günlerimiz, bize çorba sunup elimize bir çatal verse de hayat yine de ümidimizi kaybetmemeliyiz.
Kalan ömrünüzün, geçenden güzel olması dileğimle.
